ترﺍﻧﻪﻯ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ

ﻃﻰ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺗﻮ
ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﻨﺒﻪ ﺩﺭآﺗﺶ!
ﺷﻌﻠﻪﻭﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺗﻮ
ﻫﻤﻨﻬﺎﺩﻯ ﺑﺎ ﮔﻮﻫﺮِ ﺑﻮﺩﻥ
ﺍﻭﺝ گرفتن باسنفونیِ ﺗﻐﺰﻝ
ﺑﺪﺍﻥ جائیﻛﻪ ﻛﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ، ﭘﺮﭘﺮﻣﻰﺷﻮﺩ.
ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﺋﻰ:
اکنون ﺍﺑﺮِ ﺳﺒﻚِ ﻣﺮﮒ
ﻛﻪ ﺩﺭ ﻓﻀﺎ ﻣﺤﻮ ﻣﻰﺷﻮﺩ!
*
ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰِ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻳﺎﻓﺖِ ﺍﺑﺪ ﻳﺘﻰ ﺑﻰ ﺗﺎﺏ.
ﮔﻴﺎهوﺍﺭ، ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﻭﺋﻴﺪﻥ ، ﺩﺭﺗﻮ ﭘﻴﭽﻴﺪﻥ،
ﺳﺎيه ئی ﺧﻴﺲ ﺑﺮﺭﺧﺴﺎﺭِ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ،
ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﺋﻰ:
ﺩﺭﺧﺖِ ﺳﻴﺐِ ﻣﻨﻰ ﺗﻮ!
ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺮﻛﻪ ﻣﻰﺧﻤﺪ
ﻭ ﺳﺮﺧﻰِ ﺳﻴﺐﻫﺎﻯﺍﺵ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻰِ ﺁﺏ ﻣﻰﺩﻫﺪ!
*
ﻧﻮﺷﺪﻥ ، ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ،
ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺗﻮﻓﺎﻧﻰ ﻛﺰ ﻭﺭﺍﻯِ ﺯﻣﺰﻣﻪﺍﺕ ﻣﻰﻭﺯﺭﺩ،
ﺗﻮﻓﺎﻥِ ﺩريا ﺷﺪﻥ
ﻭ ﺳﭙﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩريا ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ،
ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪﻯ، ﺩﺭﺧﻮﺍﺏِ ﻧﺮﻡِ ﺁب ﺒﻠﻐﺰﺩ،
ﻭ ﺑﮕﻮﺋﻰ :
ﻧﮕﻔﺘﻢ؟!
ﮔﻴﺎﻩ، ﺍﺩﺍﻣﻪﻯ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﻫﺴﺘﻰ، ﺍﺩﺍﻣﻪﻯ ﺁﺩﻣﻰ.
ﺩﺍﻧﺎﺋﻰ، ﺍﺩﺍﻣﻪﻯ ﺷﻌﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﻋﺸﻖ، ﺁﻏﺎﺯ ﺑﻴﺪﺍﺭﻯِ ﻣﺮﺩگا ن!
*
ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ،
ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻦ،
ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﺋﻰ:
ﻫﺮﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﻭﺍﭘﺴﻴﻦ ﺩﻛﻤﻪﻯ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﻨﺪﻳﻢ،
ﻣﺮﮒ آﻏﺎﺯ ﻣﻰﺷﻮﺩ!
*
ﺍﺯﭘﻰِ ﻫﺮﻣﺮﮒ،
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ،
ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺭﻭﺋﻴﺪﻥ،
ﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﺸﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻯ!