پيام

و آنگاه را تصور كنيد كه تاريكي بر همه جا سايه انداخته است . صداي حرف در همه جا مي پيچد ، كلمات و واژه ها و اصوات به كوه ها برخورد مي كنند و به اشياء بازگردانده مي شود.

 حس مي كني : " طبيعت و هستي تيز هوشند و من برده وار تلاش مي كنم ."

 و آنگاه را تصور كنيد كه زمين ديگر زمين نيست و تكه تكه گشته و شناور و اما آخر پاره اش به دور همان مدار هميشگي با سرعت بيشتر مي گردد .

 و تو تلاش مي كني ، باران مي آيد ، انسان نيست و ترس نيست ، باران مي آيد و خاك را مي شويد و استخوان ها هويدا و گاه گم و جا به جا مي شوند .

 حس مي كني كه روزي شنيده اي: از دل خاك بدوي ترين نوع جاندار سر برون مي آورد و ماندن را و جان را وروح را آغاز دوباره مي بخشد . او كه بدون چشم است و صاحب هوش خاص خود به اصوات باقي گوش مي دهد و به تدريج با خراش هاي خود به اشيايي كه مانده اند مي چسبد و انواع خود را مي آفريند و لمس مي كند و آفريده مي شوند انواعي از جداره هاي فلز و فوق فولاد و پايين مي خزند تا در مدارهاي بعدي هوشمند گردند .

 و مسلماً هيچ حسي در او برانگيخته نخواهد شد كه تهاجمي را به وجود بياورد و ضدي را , او به خودي خود عشق و تنفر را در درون خود جابه جا مي كند , او به هيچ چيزي نياز ندارد , نه از آتش واهمه اي دارد و نه از يخچال هاي عظيم صدمه اي مي بيند او هميشه خواهد ماند تا تصوير بدي هاي انسان و برزخ نابودي او باشد او اينك در وراي زمان قرار دارد و به وسيله ي اصوات كه باز آفريني مي كند به ما هشدار مي دهد , توجه كنيد :

 كسي به شما زنگ مي زند, از خواب پريده ايد, تلفن قديمي را با بي حوصلگي نگاه مي كنيد , صداي گوشخراش هم چنان ادامه دارد گوشي را بر مي داريد و روي ميز رها مي كنيد تا تصميم بگيريد, چشمانتان را مي ماليد و خميازه اي از سر دلخوري مي كشيد, نور چراغ هاي بيرون به داخل اتاق تابيده و از اينكه فراموش كرده ايد آخر شب پرده ها را بكشيد سخت از دست خود عصباني هستيد. با چشمان نيمه باز به ساعت ديواري نگاه مي كنيد دو و نيم بامداد را نشان مي دهد. با عصبانيت سرتان را به سمت گوشي برمي گردانيد و با خود مي گوييد: "كي مرده ؟" و خود را با دستتان لمس مي كنيد , گوشي تلفن را اين بار با نگاهي مشكوك ورانداز مي كنيد صداي نجواي لطيفي توجه تان را جلب مي كند . دستتان به سمتش كشيده مي شود, از آن طرف تلفن ( صداي بال زدن پروانه ها و صداي اولين زنگوله ي ساخت دست انسان را بايد بشنويد. ) اما از آن طرف همان نجواي آرام را هم مي شنويد كه مي گويد: " پنجره را باز نكنيد , در وسط چمن خيس محوطه خارجي زني زيبا ايستاده است ." گوشي را بين شانه و گوش قرار مي دهيد , خميازه اي مي كشيد .

 مي گويد : " پنجره را باز نكنيد و مي گويد : حالا آن زن برايتان دست تكان مي دهد. " ( و موجود هوشمند را متصور شويد, اين صداها را باز آفريده است .)

 آن زن برايتان دست تكان مي دهد ! مي شنويد مي گوييد : "كدام زن, چي شده ؟" خنده اي ملايم تمام دهانه ي گوشي را پر مي كند .

 وسط چمن خيس , همان ! لباس آبي به تن دارد , بسيار زيباست , خميازه اي ديگر به سراغتان مي آيد. باز مي گويد: " آه , تمام اندامش كش آمده , گيسوانش روي شانه هاي عريان رها شده و قطرات باران روي اندام او تبخير مي شوند , به طوري كه هاله اي از مه دور و بر او را فرا گرفته , دستانش را به سوي پنجره ي شما دراز كرده , از كف دستان او تا انتهاي بازوانش بخاري زيبا متصاعد مي شود و به سمت شما , پنچره تان رنگ مي بازد , او اين زميني نيست , چشمان بيتابش سرخ شده , لباس نازك به تنش چسبيده , دقت مي كنيد , پنجره را اما باز نكنيد , مبادا … خنده ي محوي روي لبانتان آمده , بر خلاف عادت در حالي كه شانه تان ديگر درد گرفته و آن را با دست مالش مي دهيد مي گوييد: " اوهوم "