آتش زنه ها را جمع كرديم

آتش زنه هاي رنگ پريده و رگه دار

پس انگشت كوچك و شست

بر دور آن ها به درد حلقه زدند

دانه هاي سرد تاريخ و خانه را

چون شعله اي خورنده و تاريك حس كرديم

از برگ و شاخه

لرزان در فتيله ذهن

سنگ را بر سنگ زديم

كه جرقه اي زند و شعله اي ضعيف بپاشد

وامانده شد بند بند انگشتانمان

و بارها از سنگ برآمده تر شد

پس ما چه مي دانستيم

ازآتش زنه كه كتان و آهن را مي سوزاند

انباشته در غروب يك حلقه

آيا مشت هامان را بر هم نهاده ايم تا اميدهامان كوچك شود ؟

چه چيزي مي توانست شعله اي درخشان بسازد

از ايام آتشين مردمان ؟

حالا ما بر خاكستر سرد نشسته ايم

با چشماني سرخ ، پس از شعله هاي تندرنرم

افكارمان مثل خاكستر به جاي مانده

و با علف هاي هرز سفير كش توندرا مواجهيم

با تاريخي جديد ، آتش زنه و آهن

دور انداخته ، پس مانده ، با ناخن و چنگ

چونان سگ .