حيات يك وهم

محمد رفيع جنيد

بر روي ميز كار آن شاعر

كه خسته از بيداري شبانه است

اسب ها صف كشيده اند كه به خوابش برند.

بر كاغذ و قلمش

كلمات خرامان به وداع دوباره ايستاده اند،

و در لاله ي گوشش

همسرايان آوايي تازه را زمزمه مي كنند.

شاعر اما در ماخولياي خود شناور است:

بي سكان و عرشه،

بي دماغه اي در دور دست

و بي اعتنا به تور

يا صيد مرواريد غلتان ، كه زيب غزالان است.

او به ديدباني درياها مشغول است،

و به يافتن گوگرد احمري

كه از سرچشمه مي آيد.