پشت به نبشته، نبشته به پشت؛

مينا کابلی

به کامران ميرهزار

باد در هيمه ی چوپانان از هراس

طعم تند از خاطره ها، روان بر کالبدی

از برابر انسان گذشت چون انسان که گذشت از برابر خود.

بوی تو را که می دهد در اين صباح غم

زانوان برای ادامه ی انسان ناتوانند و انسان برای ادامه ی خود.

از صحرا می آمدم يک روز،

از کوهستان می آمدم يک روز

در دامنه های تو آمده ام و يک روز تمام گوسفندانم را به چرا آورده ام؛

تلخی در بوی علف، بدن جوانت را

هی؛    هی؛    هی؛

نظاره ساز هياهو را باد رخنه ای نيست

تب دار از اندازه ای درنگ، در خود نگريستم که در تو نگريسته باشم.