آهاى!!

 محمد باقر کلاهی

بگو تا دوستت بدارم

بدان تا برايت بگذرم از جان خويش

ديدى! ديدى ! ديدى!

درها بسته بود ، دهان ها بسته بود

و زنجيره دراز حرف ها

در سياهى پشت پاهاى تو زنگ مى زدند

و پروانه هاى پژمرده از بوى كدام گل ، مى خواستند كه ديوانه شوند

وقتى تو نبودى كه من بگويم دوستت مى دارم

اگر چه دشنه هاى سكوت ميان حرف هايم مىآمدند

و مثل قبيله اى حسود تا بيابان را تفتيش كنند

در آن راهرو دراز

دربان ها با كليدها مى آمدند و مى رفتند

سگ ها نواله هاى سرشب شان را داشتند مى خوردند

و مشك ها در گرماى سرشب تبخير مى شدند

جداً كسى نبود به جز ما

كه اسب هاى لاغرمان را كنار چشمه آب مى داديم

و حرف مىزديم

و مى گفتيم : قبيله را ولش

كوه را بگذار

و دشت را بگير و برو

برو! برو ! برو !

برو تا بتوانى بروى

براى كسانى كه به روزها مى چسبند

چى بفرستند فرشته هاى خدا

چى توى كاسه ى اون ها بگذارن پيمانه چى ها

و چه احساسى به آنها ارزاني كنن

وقتى واقعاً هيچى نيست تا از اون ها بهتر باشد ، مثلاً

و روى دود سيگارها كه خم مى شوند

پشت پايشان را سوسك ها مى خورن

و آنها مى گويند : كى بود !

راز اين حرف ها را خودت مى فهمى

كه پيام مى فرستي در خواب

پيرمردى را كه وزنش سنگين شده ميگى : آهاى !

و صبح كه روى حرف هايش باران مى بارد

از جنگل مى آيى و صداى شيهه ى اسب شنيده مى شود

بچه ها مى گوين : بابا كى بود ؟

_ هيشكى نبود ، كسى نبود ، هيشكى نبود

يكى بود يكى نبود

و ستاره اى كه سوخت يادش بخير .