دژ

كلمات فرو مي ريزند
كلمات وا مي مانند ، چون صخره
چون سنگ هاي فرو ريخته،
وراي ابرهاي بلندو
آسمان سياه كلمات وا مي مانند
و درخت تاريكي فرو مي ريزد
چيزي نيست تا در محاصره آيد
يا از آن دفاع شود.

 

دژ شومي بود، اين
بنا شده در سال هاي بد
بر آمده ي پيرمردي
از پس سال هاي شكست
با رضامندي ممتد گچ كاري شده
و اكنون
چيزي جز مشكي خالي
يا ميوه اي لهيده نيست .

 

از زمين تاريك ناگهان
درخت ظاهر گشت
و انسان ها
شورانگيز و جان فشان
با داغ و درفش به خاك در غلتيدند.
چه كسي مي داند
براي چه مرده اند؟
استخوان هايشان خاكستري آراسته است
كه با تلنگري درهم مي ريزد
و نام هايشان فراموش شده
حومه هاي شهر
به بالاي تپه ها خزيده اند
و واگن ها شتابان مي روند
كودكان
هم بازي هايي بسان اشباح
در ويرانه ها مي يابند
خورشيد
بر ديوار هاي تهي و كم رنگ مي تابد
با مرگي تلخ ودر نقصان مي سوزد.

 

ياد جنگ هاي كهن
و آرمان هاي از دست رفته را
از خاطر بزداي
قلعه اي استوار از صلح
يا برجي از مرگ بنا كن
دژ
پابرجاست
بي رحم
خراب ناشدني
چون تصويري در برابر چشمان
يا رؤيايي آشفته .