شايد از همان ابتدايی که می توانستم کتاب بخوانم، دو کتاب در کتابخانه ی خانوادگی مان بيشتر مرا به خود جذب کرده بود؛ "سه خواهر"  آنتوان چخوف را يادم می آيد و "فرهنگ سياسی" از داريوش آشوری را. آن زمان کلمات و عبارت های سياسی برايم سنگين بود و اين کتاب سالها بعد در جوانی بکارم آمد. کتاب های "شعر و انديشه" و " عرفان و رندی در شعر حافظ" مجال بيشتری بودند که با قلم او آشنا شوم و به عنوان نويسنده و پژوهشگر حرفه ای ديدگاه هايش را بخوانم.  گفتگويی هم درباره ی جريان روشنفکری ايران در مجله ی گردون از او خواندم که کمک می کرد با نظرياتش درباره ی اين جريان بيشتر آشنا شوم.   "چنين گفت زرتشت"  ترجمه ی او از کار "  نيچه " می باشد که با شکل تازه ای از واژه سازی به جهان متن نيچه نزديک شده است. تلاش های او برای واژه سازی و توسعه ی زبان فارسی در دو کتاب "بازانديشی زبان فارسی" و "فرهنگ علوم انسانی" منحصر به فرد و درخور ستايش است. اين دو کتاب وضعيت زبان را بگونه ای ديگر طرح می کند و نيازهای برآمده از زبان فارسی را شناسايی کرده و پيشنهاد های ارزشمندی را ارايه می کند.

برای گفتگو با داريوش آشوری می توان از زوايای گوناگونی وارد شد و آرای او را شنيد. گفتگو با داريوش آشوری به عنوان زبان شناس و کسی که سال ها در زمينه ی پيشرفت و توسعه ی زبان فارسی تلاش کرده است و داريوش آشوری که همراه با نوشته هايش در جريان روشنفکری ايران سهيم است. اينکه جريان روشنفکری را چگونه می توان در سطح منطقه يکپارچه کرد و روشنفکران منطقه بويژه افغانستان و ايران را در رابطه ی نزديک تری قرار داد، مجالی ديگر می خواهد.

زبان فارسی در افغانستان اکنون، گاه دوران مشروطيت ايران را تداعی می کند و گاه زبان تاريخ بيهقی را.  زبان فارسی در افغانستان رشدی نداشته است و  همچنين ما نتوانسته ايم زبان را در برخورد با جهان مدرن به شکل علمی و کارشناسی شده درآوريم و متاسفانه مصرف کنندگانی هستيم که، با توجه به هجوم و گسترش جهان مدرن، از زبانی بهم ريخته و بی‌سامان استفاده می کنيم. زبانی که نمی تواند به نيازهای جامعه ی مدرن پاسخ گويد. از اين رو همت و تلاش اهلِ فن را می طلبد. گفتگو با داريوش آشوری می تواند در کشورمان آغازی باشد برای گفتارهای دقيق و راهبردی.